سنگ محک پیشرفت لندروور دیفندر
در حالی که ایرانی‌ها با وجود گذشت بیش از ۴۸ سال از معرفی نسخه سوم لندروور دیفندر در سال ۱۹۷۱، هنوز هم دست از سر این خودرو برنداشته‌اند، دیفندر ۲۰۲۰ با حجم زیادی از نوآوری در نمایشگاه خودرو فرانکفورت رونمایی شده است. سوال مهمی که این بین پیش آمده، وفاداری لندروور به ویژگی‌های تاریخی و اصیل این خودرو است. برای نمونه مدافع انگلیسی که به سادگی در نحوه طراحی و ساخت مشهور است، تعمیر و نگهداری پیچیده‌ای نداشته و در دور افتاده‌ترین مناطق جهان هم قابل استفاده روزمره است اما آیا نسل تازه هم مثل نسل قدیمی ساده، ارزان و مقاوم ساخته شده است؟
اینجا برخی نکات جالب درباره طراحی موتور دیفندر ۲۰۲۰ را با نگاه به مشخصات موتور نسل سوم دیفندر مدل ۱۹۷۱ بررسی می‌کنیم و با قضاوتی عادلانه، رای به برتری نسخه قدیمی یا جدید می‌دهیم.
لندروور کلاسیک/ موتور V8 روور
موتور هشت سیلندر نسخه قدیمی دیفندر اوج کار لندروور در ساخت یک خودرو برجسته آفرودر بود. پیشرانه لندروور‌های دیفندر سری اول در قوی‌ترین مدل آنها، همان پیشرانه هشت سیلندر خورجینی نصب شده روی رنجروور‌های کلاسیک است. این پیشرانه که از ساخته‌های جنرال موتورز و برای استفاده روی محصولات بیوک بوده، حجمی برابر ۳۵۲۸ سی‌سی دارد که البته وزن این پیشرانه به خاطر تقویت‌های صورت گرفته روی آن توسط شرکت روور، کمی سنگین‌تر از نمونه‌های جنرال موتورز است. این پیشرانه در ابتدا توان کمی تولید می‌کرد که برای وزن ۱.۸ تنی این خودرو ناکافی بود. سپس با تعویض کاربراتور‌های آن، قدرت این پیشرانه به ۱۳۴ اسب بخار و گشتاورش به ۲۵۳ نیوتن‌متر رسید.
استفاده از کاربراتور چهار دهنه استرومبرگ به همراه سرسیلندر آلومینیومی باعث شده بود تا خودرو کشش مناسبی در مانورهای حاد داشته باشد ولی این مورد به افزایش مصرف سوخت منجر شده بود. این پیشرانه که در هر ۱۰۰ کیلومتر به صورت ترکیبی بین ۱۲ تا ۱۷ لیتر سوخت مصرف می‌کرد، به یک گیربکس چهار سرعته دستی و یک جعبه دنده انتقال دهنده دو سرعته برای حالت‌های تعویض دنده مجهز بود. وضعیتی که گرچه هزینه‌های نگهداری خودرو را پایین می‌آورد و توان لندروور را برای آفرود بالا می‌برد ولی سروصدای زیاد، لرزش اتاق و سواری راحت را در جاده به یک رویای دور و دراز برای مالکان لندروور قدیمی تبدیل می‌کرد.
پیشرانه انجینیوم
در مقابل اما دیفندر جدید از موتوری کوچک، کم‌مصرف و به روز استفاده می‌کند که نام انجینیوم را بر خود داشته و در محصولات جگوار هم استفاده می‌شود. نسخه P400 این خانواده با کد میلدهیبرید به یک موتور ۴۸ ولتی مجهز است که قدرتی معادل ۳۵۵ اسب بخار و گشتاوری در محدود ۳۹۵ نیوتن‌متر را تولید کرده و در اختیار راننده قرار می‌دهد. این پیشرانه که با حجم دقیق ۲۹۹۸ سی‌سی، به سنت سرسیلندرهای آلومینیومی لندروور وفادار است، در بخش طراحی واحد هوشمند کنترل موتور و قطعات مصرفی از تکنولوژی برندهای مشهوری همچون سیفتلر، بوش و فیات بهره بسیار برده و ضمن وزن کمتر مصرف سوخت خود را هم به عنوان یک موتور هیبریدی تا رنج ۱۱-۱۰ لیتر کاهش داده است.
وضعیتی که به غیر از موتور جدید، توان بالا و کارایی مناسب خود را مدیون گیربکس هشت سرعته و اتوماتیک ZF آلمان و انتقال‌دهنده دو سرعته جهت وضعیت‌های آفرودی است. این نسخه که به گفته سرطراح شرکت لندروور، انقلابی در تاریخ دیفندر است، از ابتدای سال ۲۰۲۰ در قوی‌ترین نسخه خودرو تازه کمپانی انگلیسی عرضه خواهد شد. لندکروزر در حالی قرار است در نسلی کاملا جدید تا سال ۲۰۲۱ به بازار آید که از سال ۱۹۵۱ تاکنون دقیقا ۱۰ میلیون دستگاه از آن در سرتاسر جهان به فروش رفته است.
